Yaser Yeşilyurt – Karanlık Duvarlar

Yaser Yeşilyurt Karanlık Duvarlar İlahi Sözü

Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda,
Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum,
Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse,
Elini uzatmıyor.

Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya boşalan,
Bir deniz gibi,
Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu,
Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme,
Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar.

Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda,
İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda,
Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar,
Biz bunun için mi geldik.

Kara ağaç gibi bağlıyım katı bir çağ bu,
Her şey bir makine düzenine gidiyor,
Düzen diyorlar beni çağırıyorlar.

Irmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu,
Baktığımız her şeyde bir yalan kabuğu,
Bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz.

Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa bağlıyorsunuz,
Doğmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var,
Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var,
Sizin güveniniz bir güneş düzeninde,
Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum.

Bir ağacı büyütüyorum her yerimle,
Bir ağacı uyguluyorum – her şey bir ağaç düzeninde,
Yerde gökte ve her her yerde,
Dallarında ben ağacın incecik köklerinde,
Boğuluyorum – bağlanıyorum,
Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum.

Şu dar odanın katı yalnızlığında,
Ve her şeyin çıplaklığında,
Durup bir pencereyi deniyorum,
Gizliliğin dışına çıkıyorum.

Araçların,
İnsanların,
Şehrin ve meydanların ve kalabalığın ve her şeyin,
İçimde yalnız ve yapraksız,
Bir kavak ağacı büyüyor – Çıplak ve göğe doğru,
Ama küskün ama yalnız ama yapraksız ve uzun,
Bir ağlama duvarı bu.

Yatak ve yorganın kuru yalnızlığında,
Ve aklın dar yalnızlığında,
Şehrin ve her şeyin,
Ve kalabalığın yorgunluğunda,
Saçların ve parmakların,
Ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında,
Ve aynaların sığ görünümünde,
Bunalıyorum.

Susmanın kalesine sığınıyorum,
Önümde karanlıktan duvarlar,
Sırtımda insan yüklü bir gök var.